« سوگواری حضرت ام البنین (س) »

حضرت امام صادق (علیه السلام):
کانَت اُمُّ جَعفَرٍ الکِلابِیَّةُ تَندُبُ الحُسَینَ علیه السلام وتَبکیهِ وقَد کُفَّ بَصَرُها ، فَکانَ مَروانُ وهُوَ والِ المَدینَةِ یَجیءُ مُتَنَکِّرا بِاللَّیلِ حَتّى یَقِفُ ، فَیَسمَعُ بُکاءَها و نَدبَها؛امالی شجری ، ج ۱، ص ۱۷۵
اُمّ جعفر کِلابى (امّ البنین)، براى حسین علیه السلام مرثیه مى سرایید و مى گریست تا این که چشمانش نابینا شد. مروان ، حاکم مدینه، به صورت ناشناس مى آمد و پشتِ در مى ایستاد و به گریه و مرثیه سرایى او گوش مى داد.

گریه و خنده حضرت فاطمه در واکنش به دو خبر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)

عایشه یکى از همسران رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) حکایت کند: در آن هنگامى که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نزد من حضور داشت، فاطمه زهرا (علیها سلام) بر ما وارد شد؛ و چنان راه مى رفت که همانند راه رفتن رسول اللّه بود.

وقتى رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) متوجّه آمدن دخترش حضرت فاطمه شد، به وى خطاب کرد و فرمود: دخترم! خوش آمدى، و سپس او را کنار خود، سمت راست نشاند و سخنى مخفیانه به او گفت که ناگاه دیدم فاطمه گریان شد.