|
از امام باقر (علیه السلام) روایت شده است چون مریضى فاطمه زهرا که به جهت صدمات وارده به وجود آمده بود شدّت یافت ، دست به سوى آستان مقدّس الهى بلند کرده و با خداوند متعال مناجات و راز و نیاز مى نمود و از جمله مناجات ها و استغاثه هاى آن حضرت چنین بود: |
|
بعد از رحلت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، بلال دیگر اذان نگفت. تا اینکه روزى حضرت فاطمه سلام الله علیها فرمود: من میل دارم صداى اذان بلال را بشنوم. |
|
صفوان جمّال حکایت کند: روزى در محضر مبارک حضرت کاظم (علیه السلام) بودم، که یکى از مؤمنین به نام زیاد بن مروان عبدى - که در دستگاه حکومت بنى العبّاس همکارى داشت - به مجلس آن حضرت وارد شد. |
|
شبلنجى یکى از علماى اهل تسنّن در
نورالابصار می نویسد: «شیخ عبدالرحمن اجهورى مقرى در کتابش مشارق الانوار می گوید:
در سال هزار و صد و هفتاد دچار مشکلى بسیار سختى شدم و به روضه (قبر مطهر و نورانی)
حضرت زینب علیها سلام متوسل شدم و قصیده اى در مدح آن حضرت سرودم که مطلع آن چنین
بود: «آلِ طاها لَکُمْ عَلَینَا الْوِلاءُ لا سِواکُمْ بِما لَکُمْ آلآء ؛ ای آل
طاها تنها شما به خاطر نعمت هایی که از آن بهره مند شدید بر ما ولایت داریدا» و خدا
به برکت آن بانوى گرامى مشکل مرا حل کرد. |
|
روزى پیامبر الهى در منزل خویش نشسته بود؛ که خواهر رضاعى آن حضرت بر ایشان وارد شد. |
