در یکى از سال ها امام صادق (علیه السلام) به همراه بعضى از اصحاب و دوستان خود، براى انجام مناسک حجّ حرکت کردند.
در مسیر راه، جهت استراحت در محلّى فرود آمدند، آن گاه حضرت به
بعضى از افراد حاضر فرمود: چرا شما ما را سبک و بى ارزش مى کنید؟
یکى از افراد
از جا برخاست و گفت: یابن رسول اللّه! به خداوند پناه مى بریم از این که خواسته
باشیم به شما بى اعتنائى و توهینى کرده و یا دستورات شما را عمل نکرده باشیم.
حضرت صادق (علیه السلام) فرمود:
چرا، تو خودت یکى از آن اشخاص هستى.
آن شخص گفت: پناه به خدا، من هیچ جسارت و
توهینى نکرده ام.
حضرت فرمود: واى بر حالت، در بین راه که مى آمدى در نزدیکى
جُحفه، تو با آن شخصى که مى گفت: مرا سوار کنید و با خود ببرید، چه کردى؟
و
سپس حضرت افزود: سوگند به خدا، تو براى خود کسر شان دانستى ؛ و حتّى سر خود را بالا
نکردى؛ و او را سبک شمردى و با حالت بى اعتنائى از کنار او رد شدى.
و سپس حضرت
در ادامه فرمایش خود افزود: هر کس به یک فرد مؤمن بى اعتنائى و بى حرمتى کند، در
حقیقت نسبت به ما بى اعتنائى کرده است؛ و حرمت و حقّ خدا را ضایع کرده است.
کافى: ج 8، ص 88، ح 73، وسائل
الشّیعة: ج 12، ص 272، ح 1.
